My WorDs

به کجا چنین شتابان ؟

گون از نسیم پرسید  : دل من گرفته زینجا

هوس سفر نداری  ، ز غبار این بیابان ؟

همه آرزویم ،  اما  ،  چه کنم که بسته پایم

به کجا چنین شتابان ؟

به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم

سفرت به خیر !  اما تو  دوستی   خدا را

چو  ازین  کویر وحشت ،  به سلامتی گذشتی

به شکوفه ها ، به باران ،  برسان سلام ما را

شب در خم گیسوی تو عابر میشد

با هرنفست بهار ظاهر میشد

ای فلسفه ی شگفت ، افلاطون هم

با دیدن چشمان تو عاشق میشد

هرشب ز عشق تو من خواب ندارم

فکر دل من کن که دگر تاب ندارد

بس گربه نمودم ز فراق عشقت

چشم به زبان آمد و گفت اشک ندارم

بگذار لبم همیشه مستت باشد

وین حال خراب ناز شصتت باشد

شش ماه و دوشب بوسه بدهکار منی

گفتم که حساب کار دستت باشد

استاد به من گفت مثالی بزنم

از صنعت شیوای مراعات نظیر

گفتم لب و آغوش و تو ، اما استاد

آهسته به گوش خسته ام گفت بمیر

فاطمه فراهانی

تو را بی روسری دیدم

عجب طوفان دلچسبی

تشکر باد تابستان

مراد این دلم دادی

بازهم کشته و بازنده ی اسن جنگ منم

که تو با لشکر چشمانت و من یک نفرم

شوق شهرت رفت و ذوق آرزوها هم که مرد

موی کم کم شد سپید ، از خواب بیدام کنید

معینی کرمانشاهی

مثل یک کوچه ی بن بست خرابت شده ام

گاهی از من بگذر حسرت عابر سخت است

خواستم یک شعر دیگر وصف چشمانت کنم

نعره از ابیات آمد ، او نمیخواهد ، بفهم ....

مجنون به نصیحت دلم آمده است

بنگر به کجا رسیده دیوانگیم

از آن نمی که تورا گرفتم در آغوشم

هنوز پیراهنم را نشسته میپوشم

نفسم تنگ شده باز هوا میخواهد

به چه رویی بنویسم که تورا میخواهم

وقت باران همه ی پنجره ها میرقصند

باز کن پنجره را باز هوا میخواهم

سینه ام یک دفتر تاخورده است

واژه هایش خیس و سرد و مرده است

من نمی گویم ولی انصاف نیست

دوریت گویی دلم را برده است

زندگی غم کده ای بیشنبود

سهم من جز غم و تشویش نبود

به کدام خاطره اش خوش باشم

که کدام خاطره اش نیش نبود

تو چشمان صادقت خواندم

که دگر نیست با منت کاری

تا ابد دوست دارمت اما

هیچ آیا تو دوستم داری ؟

عاشقان درزندگی دنبال مرهم نیستند

درد بی درمانشان را مرگ درمان میکند

مژگان عباسلو

گفته بودی

با قطار این بار خواهم رفت

و من

مانده ام باید چطور

این چرخ را پنچر کنم

احسان پرسا

درس خواندی ؟

چه خبر ؟

حال شما ؟

خوبی که ؟

عشق پنهانی من

پشت سوالی الکی

گفت پیری

درد  بی درمان بگیری بچه جان

او دعای کار سازی کرد

و من عاشق شدم

چگونه از تو بگویم

به دیگری که بفهمد

برای اهل کلیسا

اذان چه فایده دارد

محمدرفیعی

گفتند که نامحرمی و بوسه حرام است

دل گفت که محرم تر از این عشق کدام است

بوسیدم و لب دادم و آغوش کشیدم

نامحرم من

محرمی و کار تمام است

پیکر نیم زنده ام اینک حال و احوال زرد میگیرد

آنچنان مرگ را می آغوشم که تن مرگ درد میگیرد

علیرضا آذر

من ارگ بمم

خشت به خشتم متلاشی

تو نقش جهان

هر وجبت ترمه و کاشی

در هر نفس این است

دعاهایم همه جانا

در زیر و بم زندگی

آزده نباشی

تو نباشی تمام این دنیا

مملو از مردهای بیمار است

تو نبودی اذیتم کردند

زندگی سخت کودک آزار است

علیرضا آذر

خوش به حال دل فرهاد که در مدت عمر

مزه تلخ ترین خاطره اش شیرین است

درآیینه یک مرد شکسته است هنوز

مرد است از پا نشسته است هنوز

یک مرد که از چشم تو افتاد شکست

مرد است ولی خانه ات آباد شکست

علیرضا آذر

منکه بیچاره شدم کاش ولی هیچ دلی

گیر لحن بم مردانه ی محکم نشود

بوسه هایت شوک برای قلب بیمار من است

ایست قلبی کرده ام

یک شوک دیگر واجب است

ببین از فرط تنهایی رسیده تا کجا کارم

که با صدتا کلک باید دو واحد باتو بردارم

مثل موسیقی آرامی که خوابت میکند

عشق می آید به آسانی خرابت میکند

هرچه میگویی بگذر دوری از او بهتر است

فال حافظ باز با شعری مجابت میکند

من حیا کردم از او بی حیایی میکند

می پرد یک بوسه میگیرد ، هوایی میکند

ما و مجنون درس عشق از یک ادیب آموختیم

او به ظاهر گشت عاشق ما به معنا سوختیم ....

ظاهرا دختر همسایه حلیم آورده بود

باطنا یک کاسه شیطان رجیم آورده بود

نذر دارد ییا نظر ، الله و علم هرچه که هست

بارکج را از صراط مستقیم آورده بود

گفتم که دلم فقط شمارا دارد

گفتی که دروغ از سخنت میبارد

درپاسخ بدگمانی ات باید گفت

کافر همه را به کیش خود پندارد

والا ....

پرسید چرا پیرهنت لک دارد ؟

بالحن مفتشی که مدرک دارد

کم حافظه شده گل شکاکم

بر بوسه ی دیشب خودش هم شک دارد

شبی باران ، شبی آتش ، شبی آیینه و سنگم

شبی از زندگی سیرم، شبی با مرگ میجنگم

تو آتش میشوی برخرمن احساس تنهاییم

تو را با هر نفس میبویم ، اما باز دلتنگم

مثل یک مرده که یک مرتبه جان میگیرد

دلم از برئن نامت هیجان میگیرد

قلبم از کار که افتد به من شوک ندهید

اسم عشقم که بیاید ضربان میگیرد

تا فال میگیری مرا

حافظ روانی میشود

باشاعران بازی نکن

جنگ جهانی میشود

ساقیا پر کن به یاد چشم او جامی دگر

تا بسوی عالم مستی زنم گاهی دگر

چشم مستت را بنازم تازه ارزه آمدم

بعد از این جامی که دادی بازهم جامی دگر